آخرین ظرفی که زاینده رود را بدرقه می کند
آثارنیوز: اصفهان «هر کس می تواند یک ورزنهی کوچک داشته باشد و بداند که ورزنه همچون گنجی در بین کویر، آخرین زیستگاهی است که آن چه پس از آن دیده می شود برهوت است و بس.»
این را سعید قاسمی نژاد بیان کرده و می گوید: «ایاغ»، «دسخوش»، «آوند» و «تکوک» با الهام از مقرنس آهیانه (پوستهی داخلی) گنبد مسجد جامع ورزنه و با تلفیق «معماری» و «سفال و سرامیک» خلق شده که ضمن تاکید بر این که شهر ورزنه به سبب کم آبی و عدم جریان زاینده رود در وضعیت بسیار سختی به سر می بَرَد، این مهم را نیز یادآوری می کنند که مسجد جامع ورزنه از تنها بناهای باقی ماندهی این شهر است و کاسهی گنبد این مسجد، آخرین ظرفی است که زاینده رود را بدرقه می کند.
چهار نامی که او به آنها اشاره دارد از چهار ظرف آشامیدنی حکایت می کنند که با تلفیق هنر معماریِ وی و هنرمندی نیکتا محمدی اَروَجه در سفال و سرامیک و لعاب، خلق شده و به میزبانی تالار عالیقاپوی اصفهان و در همسایگی دو گنبد فاخر مسجد جامع عباسی و مسجد شیخ لطف الله، با حمایت اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان اصفهان و پایگاه ثبت جهانی میراث جهانی نقش جهان، با حضور هنردوستان اصفهان رونمایی گردید تا شرایط سخت شهر ورزنه در مبارزه با کم آبی و ضرورت توجه مسئولین و مردم به مسجد جامع ورزنه را گوشزد کند.
بافت تاریخی و سالمِ ورزنه در سال ۱۳۴۳ خورشیدی
منبع: آثارنیوز
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب