دی ان ای باستانی زندگی در گذشته را بازگو نمی كند
آثارنیوز: دی. ان.ای باستانی به صورت دقیق زندگی در گذشته را بازگو نمی كند ولی می تواند مدلی برای شناخت حیات و شرایط منطقه ای باشد كه در آن زندگی می نماییم.
به گزارش آثارنیوز به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، نشست تخصصی «پژوهش های دی. ان. ای باستانی ایران نظریه و عمل» به همت پژوهشكده دیرینه شناسی در محل پژوهشگاه برگزار گردید.
متئو ویلیام از مركز دی. ان. ای باستانی استرالیا دانشگاه آدلاید یكی از سه مركز معتبر ژنتیك دنیا و عضو هیات دیرینه شناسی فصل سوم كاوش محوطه استرك جوشقان كاشان كه هم اكنون جریان دارد، در این نشست به معرفی این مركز و آنچه تاكنون از جمعیت های باستانی ایران به دست آمده پرداخت.
او با اشاره به تحولی كه دی. ان. ای باستانی در علم به وجود آورده است اظهار داشت: دی. ان. ای باستانی را می توان از دندان، استخوان، مو و... استخراج كرد.
به گفته این استاد دانشگاه، دی. ان. ای نمونه برداری شده در خلال فرآیندی با الگوی دی. ان. ای باستانی مقایسه و درنهایت مشخص می گردد كه باستانی است یا خیر.
او تعلق تنها ۵ درصد دی. ان. ای دریافتی به جسم انسان یا حیوان مورد آزمایش را از مشكلات اصلی این كار دانست و خاطرنشان كرد: ۹۵درصد دی. ان. ای دریافتی متعلق به موجوداتی است كه در خاك وجود دارند.
ویلیام با اشاره به سختی های استخراج یك دی. ان. ای باستانی اظهار داشت: در نمونه برداری از یك استخوان برای استخراج دی. ان. ای باید دقت كرد چونكه كه یك نمونه خاص بوده و سایر قسمت ها امكان دارد آن كیفیت را نداشته باشند.
وی با بیان این نكته كه منبع قابل نمونه برداری آخر پذیر است خاطرنشان كرد: باید توجه داشت میزان ماندگاری دی. ان. ای در نقاط مختلف استخوان هم یكی نیست.
او با اشاره به ۴مقاله كه با استفاده از اطلاعات دی. ان. ای باستانی در نقاط مختلف ایران به چاپ رسیده است به بررسی تاریخ ژنتیك ایران در دوره های مختلف پرداخت و اظهار داشت: بر مبنای یافته ها، جمعیت ایران قبل از دوره كشاورزی خیلی بزرگ بوده كه با جمعیت های دیگر اختلاط ژنتیك داشته یعنی بسته و كوچك نبوده و ریشه ای بزرگ داشته است.
به گفته وی، افریقایی ها از نظر ژنتیكی متعلق به یك جمعیت باستانی متعلق به دوره زمانی طولانی بوده اند ولی ریشه جمعیت اقیانوسیه به گروه كوچكی باز می گردد كه با جمعیت اطرافیانش تعادل ژنتیك نداشته است.
ویلیام با بیان این نكته كه در قبل از نو سنگی جمعیت ها در اروپا متمایز هستند و هر چقدر جلو می آییم تمایز كمتر و اختلال ژنتیك بیشتر می گردد این امر را در نتیجه آمیزش های نزدیكتر دانست.
او اظهار داشت: در مقایسه خاور میانه و اروپا میزان شباهت ژنتیك بیشتر است كه این میزان تمایز ژنتیك را نشان داده است كه هر اندازه كمتر باشد جمعیت ها نزدیكتر هستند.
وی در ادامه به مقایسه نمونه های ایران با ۴نمونه دیگر پرداخت و اظهار داشت: هر اندازه در طول زمان جلو می آییم تمایز ژنتیك كمتر شده است.
او اضافه كرد: در دوران نو سنگی در منطقه زاگرس جمعیتی كاملا متفاوت از جمعیت آناتولی و لوانت می كرده و در دوره های جدید ترمثل مفرق رابطه ژنتیك بیشتر می گردد ولی باید مشخص شود چه مكانیزمی پشت این رابطه است.
وی خاطرنشان كرد: با بدست آوردن دی. ان. ای باستانی در تلاشیم تاریخ حیات نمونه و منطقه ای را كه در آن زندگی می نماییم به دست آوریم و مدلی از زندگی گذشته بسازیم كه البته دقیقا به ما نمی گوید چه اتفاقی افتاده ولی می تواند ما را راهنمایی كند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب